πολιοὶ μὲν ἡμῖν ἤδη
κρόταφοι κάρη τε λευκόν,
χαρίεσσα δ’ οὐκὲτ’ ἥβη
πάρα, γηραλέοι δ’ ὀδόντες,
γλυκεροῦ δ’ οὐκέτι πολλὸς
βιότου χρόνος λέλειπται·
διὰ ταῦτ’ ἀνασταλύζω
θαμὰ Τάρταρον δεδοικώς·
Ἀίδεω γάρ ἐστι δεινὸς
μυχός, ἀργαλῆ δ’ ἐς αὐτὸν
κάτοδος· καὶ γὰρ ἑτοῖμον
καταβάντι μὴ ἀναβῆναι.
Η κόμη μου ασπρίζει
οι κρόταφοί μου, γκρίζοι.
Τα νιάτα μαραμένα,
τα δόντια σαπισμένα.
Λίγος καιρός μου μένει
ζωή γλυκιά, χαμένη.
Γι’ αυτό συχνά στενάζω
με τους νεκρούς τρομάζω.
Φρικτό το βάθος του Άδη,
απύθμενο πηγάδι.
Εκεί όποιος εχάθη
εδώ δε θα ξανάρθει.
