ΧΙ 282. ΠΑΛΛΑΔΑ

Εἰς ἀεὶ νοσοῦντα

Τοὺς καταλείψαντας γλυκερὸν φάος οὐκέτι θρηνῶ,
τοὺς δ’ ἐπὶ προσδοκίῃ ζῶντας ἀεὶ θανάτου.

Σε διαρκώς άρρωστο

Απ’ όσους άφησαν το φως δεν κλαίω πια κανέναν -
μα αυτούς θρηνώ που μια ζωή το χάρο περιμέναν.