Ἐνθάδ’ ἐγὼ Σοφοκλῆς στυγερὸν δόμον Ἄιδος ἔσβην
κάμμορος, εἴδατι Σαρδώῳ σελίνοιο γελάσκων.
ὥς μὲν ἐγών, ἕτεροι δ’ ἄλλως,πάντες δέ τε πάντως.
Εδώ εγώ ο Σοφοκλής έχω ο ατυχής πεθάνει
από τα γέλια αφού έφαγα σαρδιανό βοτάνι.
Έτσι εμένα μου ’λαχε να μείνω εις τον τόπο -
άλλοι αλλιώς μπορεί αλλά... όλοι με κάποιον τρόπο.
