XII 177. ΣΤΡΑΤΩΝΟΣ

Ἑσπερίην Μοῖρίς με, καθ’ ἥν ὑγιαίνομεν ὥρην,
οὐκ οἶδ’ , εἴτε σαφῶς, εἲτ’ ὄναρ, ἠσπάσατο.
ἤδη γὰρ τὰ μὲν ἄλλα μάλ’ ἀτρεκέως ἐνόησα,
χὠκόσα μοι προσέφη, χὠκόσ’ ἐπυνθάνετο ·
εἰ δὲ με καὶ πεφίληκε, τεκμαίρομαι · εἰ γὰρ ἀληθές,
πῶς ἀποθειωθεὶς πλάζομ’ ἐπιχθόνιος;

Όταν με καληνύχτισε,
ο Μοίρις, λέω, με φίλησε-
σ’ όνειρο να ’ταν τάχα;...
Τώρα ο νους μου φώτισε
τι μου ’πε, τι με ρώτησε-
φιλί του πρέπει να ’χα.
Μ’ αλήθεια, αν τον φίλησα
στη γη θνητός πώς γύρισα
αφού τα ουράνια θα ’χα;...


Το ποίημα "Μύρης· Αλεξάνδρεια του 340 μ.Χ. " του Κ.Π.Καβάφη διαβάζει η Έλλη Λαμπέτη: