Εὕδεις, Ζηνοφίλα, τρυφερὸν θάλος· εἲθ’ ἐπὶ σοί νῦν
ἄπτερος εἰσῄειν Ὕπνος ἐπί βλεφάροις,
ὡς ἐπὶ σοὶ μήδ’ οὗτος, ὁ καὶ Διὸς ὄμματα θέλγων,
φοιτήσαι, κάτεχον δ’ αὐτὸς ἐγὼ σε μόνος.
Κοιμάσαι, τρυφερέ βλαστέ, μα μέσα σου, μακάρι,
άπτερος Ύπνος στα κλειστά μάτια σου να τρυπώνω -
να μη σ’ αγγίζει ούτε κι αυτός που ’χε τον Δία πάρει
και, Ζηνοφίλη, άλλος κανείς - παρά εγώ και μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου