Μὴ μύρα, μὴ στεφάνους λιθίναις στήλαισι χαρίζου·
μηδὲ τὸ πῦρ φλέξῃς · ἐς κενὸν ἡ δαπάνη.
ζῶντί μοι,εἴ τι θέλεις, χάρισαι · τέφρην δὲ μεθύσκων
πηλὸν ποιήσεις, κοὐχ ὁ θανὼν πίεται.
Μύρα και στέφανα ποτέ στο μνήμα μη μου φέρεις
και μη φουντώσεις τη φωτιά, τσάμπα όλα αυτά, να ξέρεις...
Μα όσο ζω, δώσ’ μου ό,τι θες – οίνο την τέφρα αν ράνεις
δε θα μπορώ νεκρός να πιω, απλώς λάσπη θα κάνεις.
